JULIUSZ KARCZ (ur. 1944 w Lipsku nad Wisłą) – kompozytor i pedagog, od ponad czterdziestu lat związany z Instytutem Muzyki Wydziału Artystycznego Uniwersytetu Zielonogórskiego (wcześniej z Instytutem Wychowania Muzycznego Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Zielonej Górze).
Studiował na Wydziale Wychowania Muzycznego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu. Po czterech latach pracy w Operetce Dolnośląskiej postanowił podjąć jeszcze studia kompozytorskie, które zrealizował klasie prof. Andrzeja Koszewskiego na Wydziale Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu. W 1984 r. przeprowadził przewód artystyczny I stopnia w zakresie kompozycji w Akademii Muzycznej w Poznaniu, a w 1997 r. uzyskał kwalifikacje II stopnia w Akademii Muzycznej w Krakowie. W 2013 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.
Jego dorobek kompozytorski należy do najbardziej znaczących wśród kompozytorów związanych z Ziemią Lubuską. Obejmuje on zarówno wielkie formy, jak i muzykę kameralną, solową, a także utwory pedagogiczne, tworzone z myślą o młodych wykonawcach, uczniach i studentach. Niektóre z jego kompozycji doczekały się prawykonań światowych oraz transmisji radiowych (np. „Rapsod polski” na skrzypce i fortepian, którego prawykonanie miało miejsce w paryskiej Salle Cortot w 2004 r.).
Do swoich największych sukcesów kompozytor zalicza wykonania utworów na Festiwalach Muzyki Współczesnej we Wrocławiu w roku 1976 i 1983, a także na Festiwalu Kompozytorów Ziem Północnych i Zachodnich w Szczecinie w roku 1985. Jego utwory były też wykonywane w okręgu Cottbus, gdzie we współpracy z kompozytorami niemieckimi trwała ożywiona, obustronna aktywność twórcza.
Wielkim artystycznym przeżyciem było dla kompozytora wykonanie Kantaty Koronacyjnej podczas uroczystości w Sanktuarium Matki Bożej Słuchającej w Rokitnie. Utwór ten zadedykował Janowi Pawłowi II w dziesiątą rocznicę pontyfikatu. Ważnym wydarzeniem było również wykonanie wodewilu „Piastus” do tekstu Andreasa Gryphiusa. Prawykonanie światowe utworu odbyło się w Głogowie, a późniejsze wykonania miały miejsce we Wrocławiu, Bytomiu, Frankfurcie, Düsseldorfie i Recklinghausen.
Ponadto do swoich najważniejszych utworów kompozytor zalicza: Koncert na fortepian i orkiestrę, „Breve” na dwie orkiestry smyczkowe i trio instrumentów dętych, Concerto grosso, cykl pieśni na baryton i orkiestrę do tekstów Michała Basy, Divertimento na trio stroikowe, dwa Kwartety smyczkowe oraz Toccatę i Chorał na duet akordeonowy.
Nie do przecenienia jest zaangażowanie Juliusza Karcza w działalność pedagogiczną i organizacyjną w Instytucie Muzyki, a także w Państwowej Szkole Muzycznej II st. im. M. Karłowicza w Zielonej Górze, gdzie przez ponad 20 lat nauczał przedmiotów ogólnomuzycznych. Z własnej inicjatywy prowadził też zajęcia fakultatywne dla uczniów przejawiających zdolności twórcze, z których wielu podjęło później studia w zakresie kompozycji i teorii muzyki.